گتو ترزین

در نوامبر سال 1941، نازی ها در ترزین (ترزینشتات – Theresienstadt)، شهر قلعه ایی در شمال-غرب جمهوری چک، گتویی برپا و در آن یهودیان چکی، یهودیان پیر و صاحب امتیاز خاص از سراسر رایش و همچنین چند هزار یهودی از هلند و دانمارک را زندانی نمودند. گتو به دست اس.اس. مدیریت می شد و از آن به عنوان "گتو نمونه" برای تبلیغات نازی ها استفاده می نمودند. این گتو در واقع اردوگاهی بود برای انتقال به اردوگاهای مرگ.

زندگی در گتو توسط  "یودنرات"، به ریاست یعقوب ادلشتین، مدیریت می شد. با وجود تراکم بسیار بالای جمعیت، کمبود مواد غذائی و الزام کار، فعایت های آموزشی و فرهنگی زیادی در گتو به انجام میرسید که نشانی بود از میل و عشق اسیران به زندگی و زنده بودن و همچنین نیاز آنها به فراموش کردن وضعیت اسف بار خود، حتی برای لحظاتی اندک.

در اواخر سال 1943، هنگامی که خبرهایی در مورد وقایعی که در اردوگاه های مرگ در جریان بود به بیرون درز کرد، آلمان ها تصمیم گرفتند گتو ترزین را به کمیته بازرسی صلیب سرخ بین المللی نشان دهند. با نزدیک شدن زمان بازدید کمیته، بسیاری از اهالی گتو به آشویتس فرستاده شدند و تراکم جمعیت پائین آمد. بر اساس فرمان اس.اس، مغازه ها، قهوه خانه، بانک، کودکستان، مدرسه و امثال آنها به صورت ساختگی و جعلی در گتو باز شدند و گتو پر از پارکهای سبز شد. در 23 ژوئیه 1944، اعضای کمیته به گتو آمدند، و به صورتی که که از قبل طراحی شده بود با اسیران ملاقات کردند. در پایان دیدار، فیلم تبلیغاتی در مورد زندگی تازه یهودیان تحت حمایت رایش سوم تهیه شد. پس از اینکه گروه فیلمبرداری گتو را ترک کرد، بیشتر بازیگران این فیلم که در میان آنها همچنین می توان گفت تقریبا تمامی افرادی که گتو را مدیریت می نمودند نیز بودند و بسیاری از کودکان گتو به اطاق های قتل به وسیله گاز در آشویتس فرستاده شدند.

انواع بیماری های مسری و غیره به علت جمعیت زیاد و وضعیت بد بهداشتی و تغذیه ای در گتو نفوذ نمودند. در سال 1942، جمعیتی برابر 15,891 نفر در گتو ترزین که 50.4 درصد از کل جمعیت گتو بودند مردند. تا آزادی گتو در ما مه 1945، بیش از 155،000 یهودی از ترزین عبور کردند؛ 35,440 نفر از آنها در گتو فوت نموده و 88,000 نفر به کشتارگاهها فرستاده شدند.