سال 1938 سال سرنوشت ساز

وقایع سال 1938، سالی که در مدارک آلمانی به نام "سال سرنوشت ساز" نام گذاری شده، باعث تشدید سیاست نازی ها بر علیه یهودیان شد و همچنین به طور کلی باعث سیاست امپریالیستی نازی ها و تسریع تدارکات برای شروع جنگ شد. بنابراین تشدید سیاست برعلیه یهودیان قسمتی از مجموعه  سیاست و طرزتفکر نازی ها بود. در ادامه سال 1938 گرایش فروش اجباری اموال یهودیان و ثبت این اموال به هدف  مصادره تشدید شد. به گفته یکی از سران نازی "والتر فونک"

در 5 اکتبر 1938 صلاحیت گذرنامه های یهودیان لغو شد و برای کسانی که قصد مهاجرت داشتند پاسپورت هایی با علامت"j" (که به مخفف Jude به معنی یهودی بود) صادر کردند. قانون دیگری نیز از سال 1938 برای یهودیان اجباری شد. به این ترتیب که یهودیانی که نامشان بیانگر یهودی بودن ایشان نبود باید اسم خود را تغییر میداند. مردان باید عبارت "اسرائیل" و زنان "سارا" را به اسم خود اضافه میکردند به این منظور که با اسمشان شناسایی شوند.

در 27 اکتبر 1938 آلمان نازی اولین عملیات اخراج همگانی یهودیان را آغاز کرد. عملیات به قصد ضدیت برعلیه یهودیان تابع لهستان بود و با بیرحمی زیادی به انجام رسید. تبعیدشدگان – بچه ها، پیران و بیماران- به دست افراد اس.اس. به آن طرف مرز لهستان  رانده شدند. بیشتر آنها در اصطبل های ویران و متروکه در نزدیکی شهر مرزی زباشین (Zbaszyn) در داخل  لهستان  محدود شدند.

"تبعید زباشین" مستقیما به قتل عام "شب کریستال" (عملیات ضد یهودی مهمی که در 9 و 10 نوامبر 1938 اتفاق افتاد) مربوط می شد. نازی ها ادعا کردند که این عملیات هجومی،  بی اختیار اتفاق افتاده، ولی در واقع این عملیات به دست فرماندهان نازی برنامه ریزی و به انجام رسید. علامت آغاز عملیات توسط وزیر  تبلیغات، ژوزف گبلیس صادر شد و عوامل ارتش نازی آن را به مرحله عمل رساندند. در این قتل عام 91 یهودی کشته ، بیش از 1400 کنیسه سوزانده و در خیابان های آلمان، مغازه ها و محل های کسب یهودیان غارت شده، ویران گشتند. علاوه بر این یهودیان مجبور شدند که خسارات وارده را متحمل شوند و بیش از 30,000 یهودی در بازداشتگاه اسرای سیاسی اسیر و زندانی شدند.

از اوایل 1938 موج خروج  از آلمان شدت یافت، در حالی که دولت برشدت سختی ها افزود و به غارت سیستماتیک دارایی مردم ادامه داد –فرآیندی که به نام "آریان سازی" ('Arisierung') نام گذاری شده است. در حدود 300,000  نفر از میان نیم میلیون یهودی که ساکن آلمان بودند با بر سرکار آمدن هیتلر به مهاجرت پناه آوردند  تا اینکه "راه حل نهایی" شروع شد. در اواخر دهه سوم، ارگان های بین الملل یهودی، اتحادیه های ملی یهودیان آلمان و جنبش صهیونی نقش به سزایی در تشویق خارج شدن یهودیان از آلمان ایفا نمودند. پس از واقعه "شب کریستال" مهاجرت یهودیان از آلمان، اتریش و جمهوری  چک که در اواخر سال 1938 و اوایل 1939 به آلمان اضافه شده بودند شدت گرفت. ولی  محدودیت های بسیاری که دنیا برای پناه دادن به آوارگان یهودی اعمال نمود، سدی بر سر مهاجرت بیشتر  یهودیان از آلمان و پس از آن نیز از دیگر کشورهای تحت سلطه آلمانی ها به وجود آورد.

به دنبال انتقاد از سیاست رئیس جمهور آمریکایی، فرانکلین روزولت در قبال مهاجران، روزولت کنفرانس اویان را برای بررسی مشکلات آوارگان  آلمان و اتریش برگزار نمود. در ژوئیه 1938 نمایندگان 32 کشور در  شهر  تفریحی فرانسه که در ساحل دریاچه ژنو قرار دارد گرد هم آمدند، و همه شرکت کنندگان ظاهرا با آوارگان ابراز همدردی کردند، ولی یکی پس از دیگری اعلام کردند که کشورهایشان نمیتواند به آنها پناه دهند. نماینده استرالیا حتی اعلام کرد: "با شرایط حاکم، استرالیا نمیتواند کار بیشتری انجام دهد و به دلیل اینکه مشکلات نژادپرستی برای ما وجود ندارد مایل نیستیم این مشکل را در کشور خود به وجود آوریم". همچنین دولت بریتانیا راه یهودیان را برای سکونت در سرزمین اسرائیل سد کرد و یهودیان بی امید برای خروج به هرجای ممکن روی آوردند. چندین هزار یهودی در حالی که درهای بیشتر کشورها به رویشان بسته شده بود به شانگهای چین مهاجرت کردند.