يهوديان اروپاى غربى

هلند

آلمان ها در ماه مه 1940 به هلند حمله کردند. ملکه ويلهلمينا و دولتش به بريتانيا متوارى شدند، اما دستگاه دولتی زير سلطه اشغال آلمان ها به فعاليت خود ادامه داد. در آن زمان در هلند حدود 140,000 يهودى زندگى ميکردند، که شامل آوارگانى از آلمان (به عنوان مثال خانواده آنا فرانک)، اتريش و پروتکتورات بوهمى وموراوى (چک) نيز می شدند. سياست ضد يهودى در هلند به تدريج با اخراج کارمندان يهودى در خدمت دولت از سپتامبر 1940 شروع شده، سپس با اجبار ثبت شرکتهاى متعلق به يهوديان و ثبت نام کليه يهوديان هلند طبق قوانين نژادى ادامه يافت. اين اقدامات، چپاول تمام دارائى يهوديان ومحدوديت حرکت آنان را امکان پذير ساخت. در فوريه 1941 آلمان ها اقدام به ايجاد "يودسه رات" نمودند: يک "يودنرات" (Judenrat - شورای یهودیان) که مجبور به اطاعت از اوامر آلمانها وسازمان دادن داخلى زندگى يهوديان بود. از اينجا به بعد رفتار نسبت به يهوديان سخت تر شد و آنها وادار به دوختن وصله زرد رنگى به صورت ستاره داود بر لباس هاى خود شدند. آلمان ها مقدمات ارسال يهوديان به اردوگاه هاى مرگ را آماده ميکردند.

روز شنبه 22 فوريه 1941،  مقررات منع رفت و آمد در محله يهوديان در آمستردام اعمال، و دستگيرى جوانان يهودى شروع شد. دستگير شدگان، 389 نفر، به اردوگاه بوخنوالد ارسال شده و در مدت 3 ماه 50 نفر از آنها جان خود را از دست دادند. 340 نفر ديگر به ماتهاوزن ارسال شدند. تنها يک زندانى که در بيمارستان در بوخنوالد مخفى شده بود، نجات يافت. 200 يهودى ديگر در ماه ژوئن، و ديگران در سپتامبر 1941 دستگير شدند. تمامى دستگير شدگان به اردوگاه مرگ ماتهاوزن ارسال شدند.

فرانسه

در ژوئن 1940، هنگام اشغال آلمان ها، 330,000 نفر يهودى در فرانسه زندگى ميکردند. نيمى از آنان ساکنين قديمى و نيمى ديگر آواره و مهاجر بودند. فرانسه اشغالى به دو قسمت تقسيم شد: در شمال حکومت نظامى آلمانى، و در جنوب "دولت ويشى" برپا شد، حکومت فرانسوى ملى گرا و ضد يهودى به رياست مارشال پتان که با آلمان ها همکارى داشت و اوامر آنها را اجرا ميکرد.

در 4 اکتبر 1940 "آيين نامه يهوديان" منتشر شد، که حقوق مدنى يهوديان را از ايشان سلب مي نمود. در همان زمان ثبت نام يهوديان و سلب مالکيت آنان آغاز گرديد. هزاران يهودى، که اکثر آنها از مهاجران و آوارگان بودند، شامل يهوديانى که از آلمان اخراج شده بودند، توسط آلمان ها و فرانسوى ها به بازداشتگاه ها در جنوب کشور فرستاده شدند.: بازداشتگاه هائى مانند اردوگاه گيرس (GURS)، له ميل (LE MILLES) و سان سيپريان (ST. CYPRIEN). بازداشتگاه مرکزى در درنسى (DRANCY) در نزديکى پاريس بود. در اين اردوگاه ها حدود 3,000 يهودى جان خود را از دست دادند. آنها اولين قربانيان در فرانسه بودند. در تابستان 1942 يهوديان فرانسه وادار به دوختن وصله  زرد رنگ با نشان ستاره داوود بر روى لباس خود گشتند، واين مقدمه اى بود براى ارسالشان به اردوگاه هاى مرگ.

بلژيک

آلمان ها در 10 ماه مه 1940 به بلژيک حمله کردند, اين کشور را در عرض سه هفته اشغال نموده و يک مکانيزم ادارى بلژيکى که زير نظر ارتش آلمان فعاليت ميکرد برپا نمودند. در دو سال اول اشغال تا آغاز اخراج يهوديان, آنها از اماکن کاری اخراج شده، مغازه هايشان بسته و اموالشان مصادره شد. مقررات منع آمد و شد شبانه براى يهوديان وضع شد، اطفالشان از مدارس اخراج شدند،, قانون به کارگيرى اجبارى آنها وضع شد و آنها وادار به دوختن وصله زرد رنگ با نشان ستاره داوود بر لباس هاى خود به عنوان مقدمه اى براى ارسالشان به اردوگاه ها شدند.

ايتاليا

قوانين نژادی ضد يهودى در ايتاليا در سال 1938 اعمال شد، ليکن تا زمان اشغال اين کشور به دست آلمان در سپتامبر 1943 ديکتاتور ايتاليائى بنيتو موسولينى از اخراج يهوديان ايتاليا و يهوديانى که زير سلطه ايتاليا بودند سر باز زده و زير بار فشارهاى هيتلر نرفت. در موارد زيادى، با کمک فرماندهان ايتاليائى در آلبانى، کرواسى و جنوب فرانسه، يهوديان تا حدى در امنيت بودند.